Misschien gingen ze ergens anders heen. Maar hij zag de politiewagen vaart minderen en vlak voor zijn huis stoppen. Twee agenten stapten uit.
Een van hen was een lange man met brede schouders en krachtige gelaatstrekken: rechercheur Louis Navarro. Zijn partner, agente Brielle Carter, was wat compacter, maar gedroeg zich kalm en gezaghebbend. Darius slaakte een diepe zucht.
Daar gaan we. Hij bewoog niet van zijn plek toen de politie naderde. Navarro’s hand rustte bij zijn broekband, niet op zijn wapen, maar dichtbij genoeg om een signaal af te geven.
“Meneer,” riep Navarro vastberaden. “We hebben een melding ontvangen over verdachte activiteiten. Kunt u ons vertellen wat u doet?” Darius fronste en keek de agenten aan.
Verdachte activiteit. Ik stond bij de ingang van je huis. Ik… verander mijn wifi-wachtwoord.
Zijn toon verraadde verwarring, maar hij bleef kalm. Hij wist dat dit soort dingen konden escaleren. Navarro wisselde een korte blik met Carter voordat hij zich tot Darius wendde.
“Woon je hier?” Darius lachte bijna. Wat was dat voor vraag? Zijn auto stond op de oprit. Zijn naam stond op de brievenbus.
“Ja,” zei hij, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg. “Ik woon hier al drie jaar.” Voordat Navarro kon antwoorden, kwam er een stem tussenbeide.
Hij liegt. Darius draaide zich om en daar was ze. Melanie Foster, staande op haar veranda, met haar armen over elkaar, alles in de gaten houdend alsof ze de buurtbewaker was.
Hij is altijd wel ergens mee bezig…’, vervolgde hij. Hij speelt op zijn telefoon en kijkt om zich heen alsof hij mensen aan het kijken is. Nu staat hij hier, tien minuten lang op één plek te typen.
Darius kon het niet geloven. Meende ze dat nou echt? Het zat in de instellingen van mijn router, zei hij droogjes. Omdat iemand die ik niet ken mijn wifi heeft gebruikt.
Melanie grinnikte. O ja. En dat moet ik geloven? Navarro draaide zich naar haar om.
Mevrouw, heeft u enig bewijs dat meneer Coleman iets illegaals heeft gedaan? Melanie aarzelde. Want die had ze natuurlijk niet.
Ik had er een slecht voorgevoel over. Ik… ik weet het niet, gaf hij toe. Ik denk dat je het eens moet bekijken.
Navarro haalde adem, zijn geduld begon op te raken. Hij draaide zich naar Darius om. “Meneer, kunt u even snel naar de instellingen van uw router kijken, om dit op te helderen?” Darius klemde zijn kaken op elkaar.
Hij had niets hoeven te bewijzen, maar hij wist ook dat dit soort situaties uit de hand konden lopen. “Oké,” mompelde hij, terwijl hij zijn telefoon ontgrendelde en de instellingen opende. “Kijk, kijk.”
Navarro boog zich voorover en scande de lijst met verbonden apparaten. En toen veranderde zijn uitdrukking. Omdat het er was.
zie volgende pagina
