Toen de deur dichtviel toen Darío vertrok, viel er weer een stilte in het landhuis. Lucía keek Ramiro met tranen in haar ogen aan. “Waarom heb je dit allemaal voor mij gedaan?” Hij deed een stap in haar richting. “Ik deed het niet alleen voor jou; ik deed het voor mijn kinderen. Omdat ze niet alleen weer konden lachen; ze vonden weer leven. En ik ook.”
De tweeling omhelsde elkaar en vormde een perfecte cirkel. “Ga je nu niet weg, mama Lucía?” vroeg Bruno. Ze kuste hen op het voorhoofd, haar stem trilde. “Nooit.” Die middag verlichtte de zon de tuinen van het landhuis. Lucía nam de kinderen mee naar het gazon en liet hen daar, geduldig begeleidend, de warmte van het licht op hun huid voelen, de geur van de bloemen en het gezang van de vogels.
De tweeling strekte hun armen uit en lachte. “Welke kleur heeft het, mama Lucía?” vroeg Leo, terwijl hij een roos aanraakte. “Het is rood, zoals de liefde die ik voor je voel.” Ramiro keek toe vanaf het terras. Zijn hart, verhard door de jaren, verzachtte bij elke lachsalvo van zijn kinderen. Hij liep naar hen toe, boog zich naar Lucía toe en liet voor het eerst in lange tijd de stilte voor zich spreken. “Dank u,” fluisterde hij. Lucía keek hem aan en begreep dat ze niet langer twee werelden waren, gescheiden door sociale afstand. Ze vormden nu een onvolmaakt maar authentiek thuis.
